Паэту Генадзю Бураўкіну – 72

Сёньня паэту Генадзю Бураўкіну спаўняецца 72 гады. Я вырашыў павіншаваць яго асабіста. Але апынулася, што ўвесь цёплы час году спадар Генадзь бавіць на лецішчы ў Крыжоўцы – сярод прысадаў ялінак і яблынь. Недалёкі сьвет – мо які дзесятак кілямэтраў ад Менска. Падыходжу да ладнай драўлянай хаты – і ля брамак мяне сустракае сам гаспадар…
Г.Бураўкін: Добры дзень, добры дзень!.. Ну, заходзь, даражэнькі, заходзь!.. Вось, бачыш – гэта мая хата, любімая, родная… Садок невялікі… Яблыні – сёлета, між іншым, зь яблыкамі. Калодзеж зь вельмі добрай і смачнай вадой. Ну і астатняе… Так што, можна сказаць, у мяне маленькая гаспадарка! Ну, давай пойдзем пад дрэва, сядзем на лаўку – сёньне надвор’е спрыяе і ня надта сьпякотнае, і ў той жа час ціха, як у горадзе не бывае… Так што давай прысядзем на лавачку й пагамонім.
Спадар Генадзь, ну вось калі мы ўжо сядзім на вашым лецішчы, дык распавядзіце гісторыю, як яно ў Вас зьявілася – я ведаю, што гэта адбылося незвычайным чынам…
Г.Бураўкін: Маё лецішча – для мяне своеасаблівы, вельмі дарагі помнік. Таму што мы даўно тут ужо жывем, тут вырасьлі мае дзеці, і ўнукі нават – старэйшы ўжо студэнт. А атрымалася так, што ў свой час мой любімы і дарагі сябра Мікола Матукоўскі, наш знаны драматург, тады ён быў карэспандэнтам газэты “Известия”, ён тут набыў сабе лецішча. Месца прыгожае, недалёка ад Менску, зручна – электрычка часта ходзіць. І вось аднойчы ён кажа: “Я даведаўся, што тут ёсьць магчымасьць, каб і ты купіў сабе хату”. Я кажу: гэта, канешне, добра, але ж дзе я вазьму грошы? Гэта ж вялікія грошы! Матукоўскі пра гэта расказаў Андрэю Макаёнку, таксама майму добраму старэйшаму сябру, які на той час ужо быў багаты чалавек – ягоныя п’есы ішлі ня толькі па Савецкім саюзе, але і па ўсім сьвеце, грошай у яго было многа. І Андрэй Ягоравіч кажа: “Генадзь, дарагі мой, я табе дам грошы!” Я адказваю: Андрэй Ягоравіч, дарагі мой, ты мне грошы дасі, але ж іх трэба будзе аддаваць! А чым я табе аддам? Але ён сказаў: “Твая справа. Я табе даю. Зьявяцца – аддасі”. А тут апынулася, што ёсьць іншая праблема: лецішча было прыватнай уласнасьцю, а ўлада не вітала розныя куплі-продажы… І старэнькі прафесар педынстытута, выкладнік геаграфіі, які ня мог ужо утрымліваць лецішча, адначасова ня мог яго ніяк пазбыцца праз гэта. Тады Андрэй Макаёнак пагаманіў з Пятром Машэравым, зь якім быў у добрых чалавечых стасунках, і Машэраў дазволіў: прадаць Бураўкіну лецішча. Вось так гэтае лецішча і ёсьць для мяне напамінам пра трох вельмі дарагіх для мяне людзей.
Я так разумею, што цяпер Вы тут бавіце значную частку году?
Г.Бураўкін: Палову году я тут…
А куды яшчэ Вас цягне – ў Беларусі ці па-за межамі?
Г.Бураўкін: Апошнім часам, калі ўлічыць мой узрост, ужо не надта кудысьці й цягне. Але перш за ўсё – на Полаччыну, на маю родную зямлю. Каля Полацку і цяпер жыве мая мама, мая сястра. Там магіла майго бацькі. Таму туды, бясспрэчна, цягне. А ў сьвеце я вельмі люблю Прагу…
Спадар Генадзь, усё жыцьцё ў Вас была вельмі актыўная праца – карэспандэнт “Правды”, кіраўнік тэлерадыёкампаніі, прадстаўнік Беларусі пры ААН… А ці ня сумна Вам зараз весьці такі вось запаволены лад жыцьця?
Г.Бураўкін: Не! Відаць, ёсьць закон жыцьця: калі некалі была такая вялікая нагрузка – псыхалягічная і фізычная – то відаць, у канцы жыцьця надыходзіць час трошкі паспакайнець, трошкі адпачыць ад прывычнага рытму. Таму цяпер мне падабаецца вось тут, сярод дрэваў, пад гэтым родным небам, разам з унукамі… Хаця, канешне, па-ранейшаму мяне цягне мой тэмперамент, характар – да грамадзкіх справаў, да актыўнага жыцьця… Але той спакой, які мне дае лецішча, ён мне вельмі патрэбны – ёсьць магчымасьць падумаць, узважыць нешта, паўспамінаць…
Вы можаце, як вельмі дасьведчаны журналіст, як чалавек, які 12 год кіраваў тэлерадыёкампаніяй, ацаніць узровень нашага сёньняшняга тэлебачаньня?
Г.Бураўкін: Мне здаецца, што зараз гэта поўны дылетантызм! Я ўжо некалі для сябе вызначыў тры самыя вялікія бяды беларускага тэлебачаньня. Пе-першае, яно небеларускае. Па-другое, яно неінтэлектуальнае. І па-трэцяе, яно непрафэсыйнае – ад дыктараў да асьвятляльнікаў…
Пасьля такога прысуду будынак на Макаёнка трэба руйнаваць бульдозэрамі!..
Г.Бураўкін: Ну чаго ж?.. Я думаю, што ёсьць нейкая сіла, якая ўсё прыводзіць у адпаведнасьць. Якая краіна – такое і тэлебачаньне. Якое грамадзтва – такая і літаратура. Якое кіраўніцтва – такія і іконы…
Напярэдадні Вашага Дня Народзінаў хачу запытацца: чым Вы зараз жывяце?
Г.Бураўкін: Проста жыву… Вось зараз з унукамі сяджу, рыхтуемся разам да новага навучальнага году… Як выпраўлю іх у Менск, я тут застануся, паспрабую напісаць нешта новае, вершы новыя… А чым жыву? Тым, што робіцца ў сьвеце – гляджу тэлевізар, слухаю радыё, чытаю газэты… Цікавіўся Алімпіядай… Сьпярша было сумна, потым раптам нам стала шанцаваць – стала весялей… Гляджу футбольныя матчы – я даўні заўзятар… Ну і канешне, зь вялікай трывогай часу за расейска-грузінскім канфліктам…
Спадар Генадзь, але скончыць хацелася б на творчай ноце. Калі прыхільнікам чакаць Вашае новае кніжкі?
Г.Бураўкін: Я думаю, што рэальна – ў наступным годзе. Гэта кніжка, многія старонкі якой я надрукаваў у часопісе “Дзеяслоў”, называецца “Лісты да запатрабаваньня”. Я доўга над ёю працаваў, яна для мяне вельмі дарагая. Практычна яна ўжо цалкам гатовая, але ж праблема яшчэ выдаць… Аднак, спадзяюся, што ў наступным годзе мне ўдасца яе, як кажуць, пусьціць у сьвет…